TANDSTADS REVIDERTE SAMLEBOK

Skjønne milde Kom mai, du skjønne milde, syng vi i desse dagar og med god grunn. I morgon får vi det som vi vil. April er ein berre lovnad det er opp til mai å halde, seiest det. Av og til held det hardt og ofte må ein også få hjelp frå juni, juli og august før våryre forventningar så nokolunde er innfridde. Og mai skal det bli også i år – i morgon den dag. Lauvsprett. Mai er månaden for lauvsprett og grønkande lier, chickelacke og lavesko, arbeidartog og lønnsmekling på overtid, nasjonaldag med pølser og motvind og pinsefest med bunad og blandakor. I mai høyrer vi fuglesong og måseskrik. Mai er månaden då bunadsskjortene skal hengast til bleiking i sola samtidig som bøndene finn det tørt nok til å våge seg ut på bøane med gyllevogna. Lyden frå motorsager og grasklipparar skal blande seg med den skadefro låtten til hageeigarar som nettopp har fått brunsniglar i ølbollen. No blir dei klipte i fire med kjøkkensaks av ei fredens bestemor som synest at døden i dette tilfell

Brexit. Folk blandar seg i politikken og rotar det til:  Men er det EU dei vil bli kvitt  med Brexit – eller er det politikarar som lengtar heim til mor? Uregjerlege veljarar har  prega sommaren. I Storbritannia vil fleirtalet ut av EU. Saka splittar stormakta i den grad at vi snart kan snakke om Little Britain. For å føye skam til skade, tapte landet for vesle Island i fotball. Det er like forsmedeleg som torskekrigen på syttitalet då den islandske kystvakta trassa den britiske marinen og kutta trålen til britiske konkurrentar på fiskefeltet. Spesielt. Det har alltid vore noko spesielt mellom nordmenn og britar. Derfor skjelv vi på deira vegne, no når dei skal ut av EU, endå vi sjølve har det bra utanfor.  Våre kongehus er næraste slekta. Britiske hamnebyar var den første byen mange vestlendingar kom til. Når radiomannen Richard Hermann kåserte i radio om sære skikkar og tradisjonar på dei britiske øyane, sat vi som tende lys framfor radioapparata. Britisk TV-teater, britisk

Moro med ord Nærlesing og jakt etter språklege krumspring gir utløp både for  pirkelyst og skadefryd. Det meste blir samla i Facebook. «Eg er sjokkert, men ikkje overraska», sa idrettsgeneralen Gerhard Heiberg ein av dei mange gongane han har måtta kommentere endå ein skandale i toppidrettsmiljøet. Sjokkert er det vanleg å vere i media. Veldig få innrømmer at  dei er overraska. Lesaren sjølv må ta stilling til om det er mogleg  å bli sjokkert når ein høyrer om noko  som slett ikkje kom overraskande. Må ikkje eit  sjokk vere plutseleg? Eller er sjølve sjokket framkalla av at noko ein lenge har visst plutseleg har blitt allment kjent? Gartnarar. Så konspiratorisk kan ein spekulere  om språk, om ein er slik skapt. Og det er vi, mange av oss, anten vi no er ute etter å pirke på andre eller gjer det av godhug og idealistisk  ansvar for det norske  språket. Ivrige gartnarar i språkets kjøkkenhage har funne seg ei bot på Facebook kalla  Språkspalta. Her blandast språklege blødmer,

Folk kjem frå Syden og meiner vi må ha hatt det kaldt, vi som har vore heime.  Dei har vore 14 dagar i Provence. Den siste ferieveka har dei spart på for å ta uslegne grasplenar og overgrodde blomsterbed tilbake frå den invaderande naturen. Dei  klagar på overskya vêr og sporadiske regnbyger. Ein  lang og våt vinter står no mellom oss og neste sommar. Om vi får leve og ha helsa. Von dess.  Men kjære kyrkjefolk, seier vi som har vore heime heile ferien. Hugsar dei ikkje alle dei solblanke men rett nok kalde soldagane i juni? Det vart så tørt at vi måtte vatne plenen. I juli har kanskje dagane ikkje vore like tørre og solblanke. Men temperaturen har vore god. Og dei få regnskurane vi har hatt, har kome vel ved. Juli såg nok dårlegast ut for dei som sat med nettbrettet i utlandet og sjekka ferievêret heime. Ei regnsky har som regel vore med i varselet, sjølv om ein ved nærare ettersyn kunne lese seg fram til at sannsynet  for å få byga i hovudet berre var til dømes 36 prosent. Det