TANDSTADS REVIDERTE SAMLEBOK

  Vi seier som Tage Danielsson: Slepp fangane fri, det er vår. Til bøvels med kva som passar seg for ein godt vaksen mann. I dag står eg frimodig fram som praktiserande galantofil! Sola har vendt tilbake. Våren gjer noko med oss. Det er livsvilje over alt. Saftene stig og motet veks. Som varmesøkjande missil trengjer knoppar og renningar seg opp gjennom tørrgras og rotnande lauv så snart sola gir signal. Naturen har lege lenge roleg i startgropa. No er det min i din og vår i lufta. Kåte støvberarar viftar forførande i vinden og tek vellystig imot alle som vil vere med på litt uforpliktande pollinering. I skogen pip det frå alle kantar og det er ikkje frå telefonar. Her rår naturen åleine. Gjøk og sisik, trost og stær, synger alle dage, som diktaren skriv. Dei syng høgt og vakkert, men du må ikkje tru at dei syng for deg. Dei følgjer si djupaste drift og kvitrar ublygt og elskhugssjukt etter nokon å ha sex med. Kattar remjar mellom husa i mangel av nokon å ha seg med der og då. Ei frust

      Kanskje bør du heller sjå tomt ut i lufta ei stund enn å lese dette. Du er sikkert slik, du også: Du hatar å kjede deg. Sit du på bussen, er du raskt oppe med telefonen for å sjekke ganske likegyldige Facebook-oppdateringar eller finne noko moro på Youtube. Er du på trimtur, har du kanskje ein podkast eller Taylor Swift i øyret. Skal vi på ferie, er det gjerne med ein bloddrypande Jo Nesbø-krim. Vi må på død og liv halde hjernecellene opptekne, slik at tankane ikkje gir seg til å vandre heilt utan mål og méd. Ungdommen treng ikkje avkopling, Dei treng tilkopling, kommenterte forfattaren Johan Borgen for mange tiår sidan. Han hadde nok eit poeng den gongen. No er det den stadige tilkoplinga og   mangelen på fråkopling som er problemet, meiner hjerneforskarane.     «Ein generasjon som ikkje toler å kjede seg, vil vere ein generasjon av små menn», skreiv den britiske filosofen Bertrand Russel. Og kvinner, må vi legge til, i likestillingas namn. Hjerneforskarane er einige: Ei