Ut av skapet

 

Vi seier som Tage Danielsson: Slepp fangane fri, det er vår. Til bøvels med kva som passar seg for ein

godt vaksen mann. I dag står eg frimodig fram som praktiserande galantofil!

Sola har vendt tilbake. Våren gjer noko med oss. Det er livsvilje over alt. Saftene stig og motet veks.

Som varmesøkjande missil trengjer knoppar og renningar seg opp gjennom tørrgras og rotnande

lauv så snart sola gir signal. Naturen har lege lenge roleg i startgropa. No er det min i din og vår i

lufta. Kåte støvberarar viftar forførande i vinden og tek vellystig imot alle som vil vere med på litt

uforpliktande pollinering.

I skogen pip det frå alle kantar og det er ikkje frå telefonar. Her rår naturen åleine. Gjøk og sisik,

trost og stær, synger alle dage, som diktaren skriv. Dei syng høgt og vakkert, men du må ikkje tru at

dei syng for deg. Dei følgjer si djupaste drift og kvitrar ublygt og elskhugssjukt etter nokon å ha sex

med. Kattar remjar mellom husa i mangel av nokon å ha seg med der og då. Ei frustert ugle huar

oppe i ura. Ho er nok verpesjuk. Heile naturen sjekkar. Også vi eldre blir inspirerte. Frost og snø de

måtte fly. Her er sol og glede, nynnar vi. Vi blir ståande alt for lenge og nyte fuglesongen og bøar med

glitrande morgondogg, slik at vi får frosten i oss og må inn att og legge i omnen.

Livet leikar rundt oss. Plantar og dyr kastar seg ut i det. Dei går ikkje av vegen for ein råsjans. Heller

for tidleg enn for seint, er parolen. Risikoen er stor. Snøen kan kome frykteleg tilbake i desse tider og

massakrerer eit frodig blomsterbed på ei natt. Men om naboen ligg vissen og ihelfrosen, spirer

optimistiske vekstar opp att frå halvtint mold så snart sola viser seg igjen. Naturens ville dyr og

vekstar kastar seg ut i det. Her er ikkje atterhald og tvil. Dei veit kva dei vil, dei vil leve og blomstre og

døy og sende sin genetiske arv vidare inn i framtida.

Den frodige livsutfaldinga ute i det grøne, står i kraftig kontrast til den blodfattige praksisen hos

arten menneske. Fødselstala er låge. Vi greier ikkje lenger å reprodusere oss. Den naturlege trongen

til å spreie våre genar har fått konkurranse. Naturen har kome på avstand. No bestemmer vi sjølve.

Dei fleste vel helst det uavhengige ungdomslivet i det lengste før dei skal bli ansvarlege borgarar med

partnar og born. Då kan det vere for seint.

I byane stimlar menneska saman, langt frå den pulserande naturen. Dei flyttar inn i blokker med

mange etasjar ned til asfalten og trøyster seg med skimt av litt fjord eller fjell bak trafikkmaskinen.

Kvar fjerde bur åleine i hovudstaden, endå så dyrt det er der. Bekymra samfunnsvitarar varslar om

kor einsame folk er i ferd med å bli midt i folkemylderet.

Det er ikkje fordi det manglar møteplassar. Over alt finst det kaffibarar og flytande badstover. Ein

treffest på treningsstudio, der ein kan reklamere for seg sjølv med svulmande musklar og stramme

tights. Det finst alltid ein app for den som lengtar. Aldri har teknologien vore betre utvikla for å

hjelpe menneske til å finne den rette. Det manglar heller ikkje på vilje til å by seg fram. Men folk

sveipar matleie forbi kvarandre i det blå lyset frå Tinder og Grinder. Så gir dei opp og trøyster seg

med hermetisk romantikk i ein film på Netflix.

Det er synd på dei unge, synest vi eldre. Vi skulle så gjerne ha delt vår livsvisdom med dei, men må

passe oss sjølve. Vi får ikkje stagnere og må aldri slutte å utvikle oss. No kjem eg ut av skapet og står

fram med mi legning.

Her heime er vi galantofile ei stor, men uorganisert gruppe. I Storbritannia har dei sin eigen klubb.

Dei møtest i parkar og i turområde. Det dei er ute etter, er vårens aller første eksemplar av den tapre

pioneren blant vårplantane, den blyge og hardføre,som ber det latinske namnet Galanthus.

Eller Snøklokka, som vi seier her. Det er for seint å finne den første