Unge gubbar

 

Tweed-dress med vest, kordfløyelsbukser, mokasiner og strikkejakker i bestefar-stil har blitt moteplagg blant trendy unggutar. Til og med den gamle røykejakka er på full fart tilbake.

Ull, sixpence og eit velstelt heilskjegg er «hot» blant unge menn, gjerne med ei vintage oilskin-jakke i britisk godseigar-stil. Nokre vel seg dress med vest og frakk. Vår ungdoms uformelege dyffelcoat, komplett med hornknappar, er no godkjent som moterett ytterplagg over dressen.

 Om vinteren skal ein ikkje ha strikkegenser, men cardigans med knappar eller glidelås. Sommars dag er det vere tid for sweater, som skal knytast laust over skuldrane. Under må ha trøye med det rette dyre merket og på beina skal det vere behagelege loafers. Stilen skal vere avslappa. Det skal  sjå ut som ein kjem rett frå golfbana.

Bowlerhatt

 Nobelkomité-medlem Asle Toje er både ultra-konservativ og pen i tøyet. Han fortel at han kjøper stoff vevd av ull frå Gudbrandsdalen som han sender til India for  å få sydd til dress. Det nyttar ikkje med Dressmann blant vidarekomne. Trendsetjarane rekk nok å dukke opp både med bowlerhatt og snurrebart før retropendelen svingar tilbake. Her heime kan vi nok vere konservative, men vi kjem likevel helst som vi er, i fleece og turklede, uansett ærend, med unntak for bryllaup og gravferd. Vi ser praktisk på det. Ein innflyttar forundra seg over at Senterpartiet var så mykje meir propre i klesvegen enn dei andre i kommunestyret. Det var fordi dei hadde køyrt silo og måtte byte skjorte før møtet. I motsetnad til lærarar og kontoristar, fekk han forklart.

Men no er ein eksklusiv gubbemote på frammarsj blant konservative unge, kan ein lære ved å lese ein motereportasje i KK, som i denne samanhengen ikkje tyder Kvinner og Klær, men avisa Klassekampen. Når ungdommen  tek til å kle seg pent, er det for å gjere opprør mot foreldregenerasjonen, som så lenge har sloppe unna med slaskete t-skjorter og utvaska jeans. Dagens unge ønsker å stå fram som vaksne og ansvarlege, seier mote- og samfunnsvitar Pia Henriksen. Ho kan fortelje at der ho bur i Oslo, går til ungdomsskule-elevar på skuleveg i frakk og semska skinnsko.

Balansegang

Moten fortel oss kven vi ser opp til. Kler ein  seg som ein vellykka mann, kjenner ein seg kanskje litt meir vellykka sjølv også. Kleda må vere frå dyre merkevarebutikkar, men ein må samtidig gi inntrykk av at ein ikkje legg synderleg vekt på slikt. Det kan vere ein  vanskeleg balansegang.

 Sjølv om gammalt er stilig og ull er in, er det ikkje alt som er retro som har plass i motebildet. Gammal overklasse er idealet. Dei romslege vadmåls-buksene, blåtrøyene og blankeskjold-lua, som vart brukt av arbeidsfolk på sjø og land, glimrar med sitt fråvær. Heller ikkje heildekkande ullundertøy frå Devold med luke bak, ser ut til å ha fått nokon renessanse.

Retro-moten  kjem over oss ganske parallelt med den konservative ungdomstrenden. Kvar  tredje mann under 35  røystar no Framstegspartiet. Ungdomsidolet Simen Velle  har klipt den opprørske hestehalen av seg for å bli vaksenpolitikar. Vår lokale Frp-helt, Frank Sve, held seg til blazer og slips med striper, som han har arva etter Carl I. Hagen. Det er heilt innanfor i stortingssalen, men ikkje gammaldags nok til å vere skikkeleg moderne.

Symbol

Vi merkar oss at til og med Mimir Kristjánsson i Raudt, som gjennom åra har fått så mykje påtale for sin tilfeldige klesstil, også stiller i  dress og slips når det røyner på. Det er kanskje eit teikn i tida. Tidlegare har mange på venstresida sett på slipset som ei renneløkke som kveler alle tilløp til individualisme og kreativ tenking. Men motens makt er sterk og kan påverke sjølv dei mest prinsippfaste. 

Torbjørn Røe Isaksen, kommentator og tidlegare statsråd, er sjølv ein slips- og dress-mann. Han meiner at slipset har blitt eit symbol: «Slips rundt halsen er for dei konservative det same som sikkerheitsnåla i øyret på punkarane». Vi i mellomsjiktet kan heldigvis gjere som vi vil.